Op zaterdag 22 februari is de Astense editie van The Living Library in de Bibliotheek. In The Living Library lees je geen boeken, maar mensen. Interessante mensen die je in het dagelijks leven niet snel spreekt. Klopt wat we denken over mensen op basis van de buitenkant wel met de werkelijkheid? Ga in gesprek met mensen met een verhaal.

Net als in een gewone bibliotheek, waar boeken toegang geven tot onbekende werelden, biedt The Living Library de mogelijkheid om in de belevingswereld van een ander te stappen. Levende boeken zitten klaar om hun levensverhaal te vertellen. In een open gesprek, waarin met respect voor elkaar alles gevraagd en besproken kan worden.

Levende boeken zitten klaar om hun levensverhaal te vertellen. In een open gesprek met de bezoekers, waarin met respect voor elkaar alles gevraagd en besproken kan worden. Elk gesprek duurt maximaal 20 tot 30 minuten. In totaal zijn er verschillende levende boeken (de meesten afkomstig uit de regio). Via de balie geef je aan met wie je een gesprek wilt aangaan. Daarna brengt de baliemedewerker jou en het 'menselijke boek' met elkaar in contact.

Waarom Living Library
Het doel van Living Library is het samenbrengen van mensen en wegnemen van vooroordelen en taboes door met elkaar in gesprek te gaan. Kort gezegd is Living Library een evenement om de dialoog te promoten.

Het programma
13.00 uur | Opening | Start eerste gespreksronde
16.00 uur | Einde

Gratis toegang, aanmelden is niet nodig.

Bekijk de catalogus

Seksueel misbruik kerkelijk internaat

Philip had tijdens zijn tijd op het internaat heimwee. Zijn cijfers waren niet goed. Maar ‘gelukkig’ was er iemand die zich over hem ontfermde. “Ik had toen het gevoel dat hij het goed bedoelde, wie ben ik om daar aan te twijfelen?” Maar het waren geen goede bedoelingen. Philip werd ruim drie jaar lang misbruikt. Daarna is er nooit meer over gesproken.

Tijdens een weekend weg met broers en zussen, zat Philip in de ochtend aan de ontbijttafel gezellig te praten. Toen zijn zus vroeg: “Weet jij wat er allemaal speelde op het internaat?” Philip beantwoorde op een neutrale manier: “ja”. Hij dacht dat hij wel had verwerkt wat er 56 jaar geleden was gebeurd. Maar zijn broers en zussen schrokken, zij hadden een ja niet verwacht en vroegen zich af waarom ze nooit iets hebben gemerkt. Ook voor de echtgenoot van Philip was het antwoord ja het een verrassing. “We hebben de dag verder voortgezet, maar de daarop volgende week kwamen de reacties die ik vanuit familie kreeg wel binnen”, aldus Philip. “Ik werd misselijk, vermoeid, transpireerde ’s nachts heftig en had hoofdpijn. Ik nam contact op met slachtofferhulp om te horen dat het eigenlijk heel goed met me gaat, dat er niets aan de hand is”. Maar vanuit Slachtofferhulp wordt aangegeven dat hij alle signalen liet zien van een slachtoffer. Zij geven dan ook advies om contact op te nemen met zijn huisarts en het misbruik niet langer voor zich te houden, er niet langer over te zwijgen

Op dat moment begint de verwerking van het seksueel misbruik. “Mijn echtgenoot is een hele belangrijke kracht geweest in deze tijd. Dankzij haar heb ik hulp gezocht. Zijn onze kinderen, broers en zussen op de hoogte gesteld en heb ik therapie ontvangen.” Na het verwerkingstraject heeft Philip zichzelf hervonden en is hij als vrijwilligers aangesloten bij slachtofferhulp om mensen door te verwijzen naar de volgende stap in verwerking van de trauma’s.

“Doorbreken van de stilte”

Kanker als kind

Op vijfjarige leeftijd begint Luisa opvallend veel te drinken. Haar ouders, die een bar runnen in het zuiden van Duitsland, hebben moeite om het bij te houden, maar schatten dat ze wel 7 tot 8 liter water per dag drinkt. In eerste instantie vermoeden de artsen suikerziekte, maar dat wordt uitgesloten. Na langdurig onderzoek komt de schokkende diagnose: een hersentumor. Een knobbeltje bij de hypofyse verstoort de aansturing van haar organen.
“Ondanks het slechte nieuws kregen mijn ouders gelukkig al snel te horen dat het goed te behandelen was met een operatie en bestralingen,” vertelt Luisa. Ze is dan pas zeven jaar oud, maar doorstaat dapper het hele proces.
De gevolgen van de tumor blijven echter een rol spelen in haar leven. Door bijnierinsufficiëntie, een chronische aandoening veroorzaakt door de tumor, moet Luisa haar hele leven meerdere medicijnen slikken. “Die medicatie zorgt ervoor dat ik veel extra kilo’s met me mee draag,” legt ze uit. “Toen ik achttien werd en een andere arts kreeg, besloot ik eigenwijs mijn medicatie af te bouwen.” Dat besluit had ernstige gevolgen: Luisa belandde in een levensgevaarlijke situatie. Vandaag de dag draagt Luisa nog steeds de gevolgen van haar hersentumor met zich mee. Regelmatig wordt ze eraan herinnerd.

“Pas op mijn dertiende besefte ik dat ik kanker heb gehad”.

Praten met spirits

Als kind was Marloes doodsbang voor geesten. Als klein meisje sliep ze vaak onder haar bureau, raakte compleet in paniek bij begraafplaatsen en werd vaak door geesten aangeraakt. “Ik had vaak het idee dat er iemand achter me stond en werd vaak vastgepakt maar als ik dan keek zag ik niks,” vertelt Marloes. “niemand in mijn omgeving wist hier mee om te gaan of had hier enige kennis in. Ik heb lang gedacht dat ik het me verbeelde of er iets " mis" was met mij, want andere hadden dit immers niet.”

Vijf jaar geleden kwam Marloes in contact met een medium, dat haar adviseerde een opleiding te volgen om haar spirituele krachten beter te begrijpen en verder ontwikkelen. “Daar leerde ik bewust contact maken met spirits. Ik heb afspraken met ze gemaakt. Ze raken me nu niet meer constant aan en komen alleen op momenten dat ik ze toelaat, zoals tijdens een reading.”Een reading met Marloes is altijd zonder poespas en zonder voorinformatie". Haar benadering is aards, intuïtief en niet te zweverig.

Spirits ervaart Marloes op verschillende manieren. “Ik zie beelden, ze praten tegen me, en ik voel hun aanwezigheid om me heen,” legt ze uit. “Niet altijd begrijp ik meteen wat ze bedoelen. Als ik tijdens een reading iets door krijg dat niet meteen herkend wordt, vraag ik de spirit om het anders uit te leggen. Meestal ontstaat er dan alsnog herkenning en heb ik het verkeerd geïnterpreteerd in eerste instantie. Het doel van een reading is altijd heling bij verdriet en rouw, bewijzen van een "leven" na de dood en dit allemaal altijd vanuit liefde.”

“Mijn aller grootste angst is mijn grootste liefde geworden”.

Dissociatieve identiteitsstoornis / Complexe PTSS

Als jong meisje wordt ze seksueel misbruikt door één van haar familieleden. Vanaf dat moment gaat ze van leven naar overleven. Op 19 jarige leeftijd krijgt ze hier nogmaals mee te maken door degene waarmee ze een relatie verbrak. Als diegene haar voor dood achterlaat wordt het leven zwaarder. Lichamelijk loopt ze veel schade op, waardoor ze uiteindelijk wordt afgekeurd.
Een traject waarin ze zoekt naar de juiste behandeling start. Sinds 2015 is een hulphond bij haar die de scherpe kantjes weghaalt. Na alle jaren wordt ze nog steeds regelmatig geconfronteerd met de gevolgen van seksueel misbruik. Het blijft haar achtervolgen.

*“Van altijd overleven naar leven”.

Misbruik door vader

Herinneringen uit haar jeugd heeft ze lange tijd weggestopt. Ver weg, waardoor er geen actieve herinneringen zijn. In 2017 wordt de beerput opengetrokken. Wanneer ze, als kindercoach, een kind wil begeleiden waar ze geen grip op krijgt. Ze besluit een opleiding te volgen om kinderen met een trauma beter te kunnen begeleiden, maar er komen juist bij haar allemaal herinneringen omhoog. Hierdoor is ze zelf in een hulpverleningstraject gestapt.

Judith is langdurig misbruikt door haar vader. Het begon al op kleuterleeftijd. Wat werd gezien door moeder. Zij heeft nooit ingegrepen, iets wat moeilijk te begrijpen is. Het gevecht met haar vader herinnert ze zich. En ook dat ze de misbruiken heeft ondergaan. Dit resulteerde dat ze altijd leefde in angst.

“Nadat mijn herinneringen boven kwamen stond mijn leven op zijn kop”, aldus Judith. “Ik ben lang loyaal geweest richting mijn ouders. Maar ik kon de drempel niet meer over, daarom heb ik in eerste instantie een brief geschreven. Deze brief gaf niet de juiste lading aan de boosheid, dus ben ik naar mijn ouderlijk huis gegaan om het ze te vertellen”. Tot op de dag van vandaag heeft ze geen erkenning gekregen en zal ze zelf stappen moeten maken.

“Ik ben positief en optimistisch ingesteld. Ik leef meer voor mezelf!”

Chronische pijn

Vanaf haar 36e heeft Ankie te maken met onverklaarbare pijn in haar lichaam. In het begin was niet duidelijk wat er aan de hand was, waardoor er veel onderzoeken nodig waren. “Ik wist niet wat ik had, alleen dat ik niet herstelde,” vertelt Ankie. De jaren verstreken en de pijn werd alleen maar erger, met een enorme impact op haar leven. Uiteindelijk kreeg ze de diagnose fibromyalgie dat inmiddels in aangevuld met artrose en slijmbeursontstekingen.

Lange afstanden wandelen is inmiddels niet meer mogelijk en revalideren bracht helaas geen verbetering. Daarom heeft Ankie nu gekozen voor ergotherapie. “Hierdoor leer ik waar mijn beperkingen liggen. Het drukt me met mijn neus op de feiten,” vertelt ze. “Vroeger danste ik graag, maar een avond vrijuit dansen zit er nu niet meer in. Ik ben vooral aan het leren om ‘nee’ te zeggen.”

Toch probeert Ankie te blijven genieten van de kleine dingen. “Ik hou van fietsen op mijn elektrische fiets of samen met mijn dochter een kop koffie drinken. Ook vind ik het heerlijk om te haken. Ondanks de pijn in mijn handen neem ik dat voor lief, want het maakt me blij als ik anderen blij kan maken met mijn haakwerkjes.”

Ankie leeft met de overtuiging dat opgeven geen optie is. “Hoe zwaar het ook is, je moet doorgaan met je leven. Blijven bewegen is belangrijk, al is het maar door kleine dingen zoals opruimen, koken of stof afnemen.”

“Soms wil ik wel janken. Ik word er niet beter van als ik erin blijf hangen”.