In de lezing verhaalt Hans van de Laarschot de hoogte- en dieptepunten uit die 10.000-jarige geschiedenis van de Peel, met in een anekdote ook aandacht voor kleine gebeurtenissen. Zowel natuurhistorische als cultuurhistorische aspecten zullen passeren.

Zo’n tienduizend jaar geleden begon de onstuimige groei van het moeras, dat we kennen als de Peel. Het groeide uit tot voor mensen moeilijk toegankelijk landschap met een rijke hoeveelheid hoogveen rond de grens van Noord-Brabant en Limburg. Het moeras strekte zich uit van Weert tot boven Uden. Het moeras groeide in duizenden jaren tot een voor Limburg en Brabant uniek landschap. Rond 1200 kwam een noodzakelijke energietransitie op gang; van hout als brandstof naar turf uit de Peel. Pas vanaf het midden van de 19de eeuw startte door industriële verveningen en daarop volgende ontginningen een aftakelingsproces van het grootste deel van het oorspronkelijke Peellandschap. Het grootste deel van het oorspronkelijke Peellandschap veranderde in akker, weiland en bos. Als de visies van ondernemers, bestuurders en planologen werkelijkheid waren geworden, zou van het Peelmoeras niets meer resteren. Vanaf het midden van de 20e eeuw kwam er een kentering. De natuurlijke aspecten van de Peel werden in Den Haag onderkend en kregen ook een hoofdrol in de landschapsinrichting. De laatste jaren zijn plannen uitgevoerd om de veenvorming weer te stimuleren.

In de lezing verhaalt Hans van de Laarschot de hoogte- en dieptepunten uit die 10.000-jarige geschiedenis van de Peel, met in een anekdote ook aandacht voor kleine gebeurtenissen. Zowel natuurhistorische als cultuurhistorische aspecten zullen passeren. Hans doet al tientallen jaren onderzoek naar de geschiedenis van de Peel. Resultaten daarvan publiceert hij op zijn eigen website (www.peelbronnen.nl) en als co-webmaster op www.helenaveenvantoen.nl. Ook was hij medeauteur van Ach Lieve Tijd De Peel (2005-2007) en Heel de Peel (2020).