Deze lezing wordt georganiseerd i.s.m. Stichting Ain ni Ain, n.a.v. de herdenking 70 jaar Molukkers in Nederland.

Mellie Metiarij vertelt over het boek wat ze over haar vader dominee S. Metiarij, geschreven heeft. Het verhaal gaat over haar vader, maar vertelt ook de geschiedenis van de Molukse 1e generatie ouderen die in 1951 en 1962 naar NL zijn gekomen. Nu alweer 71 jaar geleden. Zo is er nog maar één bewoonster van de 1e generatie die in Helmond woont. Dat is Mevrouw Noesmesse (89) die met de ouders van Mellie op hetzelfde schip mee naar Nederland kwam.

Graag vooraf aanmelden. Toegang is gratis.
Let op! De lezing vindt plaats op de 2e etage. Er is een lift aanwezig.

Tijdens haar verhaal zingt Mellie ook en na afloop is er de mogelijkheid om het boek voor €25,- te kopen en te laten signeren.

Mijn vader en ik
Heel lang geleden toen mijn ouders nog leefden, eigenlijk na een gebeurtenis waarvan ik vond dat er over geschreven moest worden, had ik gezegd dat ik een boek over mijn vader wou schrijven.  Mijn moeder vond het een leuk idee maar mijn vader trok wat met zijn neus op. Hij vond het waarschijnlijk te veel eer. Hij spreekt vaak lovend over een ander. Nooit over zichzelf. Ik zei dat het belangrijk is om later te weten wat er allemaal is gedaan en bereikt door mijn vader en al de mensen om hem heen. Mijn vader was een kerkelijk en politieke leider. Hij heeft zijn functie als dominee uitgeoefend tot zijn 82e jaar en hij was 40 jaar voorzitter van de Molukse eenheidsorganisatie de Badan Persatuan. De meeste kamp- en wijkraden waren als volksvertegenwoordigers aan dit orgaan verbonden.

Ik heb vanaf het moment dat ik in de gelegenheid was, als lid van de Badan Persatuan, mijn vader zoveel mogelijk in zijn werk als voorzitter gevolgd.
Ik ben 50 jaar zondagsschoolleidster  geweest waarvan 30 jaar als bestuurslid van het landelijk bestuur. Hierdoor heb ik pa als dominee kunnen meemaken, tijdens de landelijke vergaderingen en bijeenkomsten. Ik heb hem daarom vooral kunnen begrijpen en aanvoelen in een oprecht streven op religieus, politiek en maatschappelijk gebied.

De eerste regels begonnen pas eind 2006 op papier te komen. Hoe schrijf ik over deze man die ontzettend veel heeft meegemaakt en alom bekend was? Het boek moet ook veelal een beschrijving zijn van de geschiedenis van onze Molukse 1e generatie-ouderen die in 1951 en 1962 naar Nederland zijn gekomen. Ik wou ook niet te ver terug gaan. Beschreven is daarom enigszins het leven vanaf de tweede wereldoorlog toen mijn ouders en zovele anderen in een jappenkamp verbleven. Ik ben vertellend gaan schrijven als dochter van deze man. Een ‘schrijfreis’ dat begon met veel twijfels, vragen, schrijven, schrappen, tranen, emoties, onmacht, verdriet, verwondering maar vooral ook bewondering en respect. De gedwongen reis die ook wij ondergaan.  Ik wou geen research doen, maar uiteindelijk moest ik er toch aan geloven. Met het boek wil ik aantonen dat mijn vader, mijn moeder en al die ouderen een immense geschiedenis hebben gehad. Laat ons als nageslacht vooral blijven weten waarom 1951 een jaar was wat wij ons leven lang moeten onthouden. Vergeefs de ambities, het vooral ver willen schoppen en alles wat wij willen bereiken, als wij dit vergeten. Vooral onze namen en huidskleur zeggen al genoeg over het feit dat wij leven in ballingschap. Wij hebben ons eigen vaderland. Ik hoop dat mede door mijn boek wij blijven vertellen over onze Molukse geschiedenis. Ik hoop ook de niet-Molukkers te bereiken zodat zij begrip krijgen, aandacht schenken en zich getriggerd voelen om voor onze Molukse zaak op te komen.
Ik ben het vijfde kind van gezin Metiarij-Sahertian. Ik ben in 1952 geboren. Ik heb veel aan de weg getimmerd. Ik hoop het nog te mogen doen zij het vooral in overdrachtsvorm naar de volgende generaties. Ik werk ‘op mijn oude dag’, zolang ik in de gelegenheid ben, drie dagen in de week, vrijwillig op het aanmeldcentrum in Ter Apel als juridisch hulpverlener. Op dit moment ben ik voorzitter van stichting Schattenberg, die o.a. als doel heeft dat de Molukse geschiedenis verteld wordt, aan Molukkers en niet-Molukkers. Ik ben ook voorzitter van de Participatieraad in Assen. Ik ben dichter. Tekstschrijven doe ik op verzoek voor gelegenheden. Ik ben getrouwd met John Lumalessil. We zijn gezegend met vier kinderen en acht kleinkinderen. Met Gods zegen is ons 9e kleinkind op komst.