Op zaterdag 22 februari is de Astense editie van The Living Library in de bibliotheek. In The Living Library lees je geen boeken, maar mensen. Interessante mensen die je in het dagelijks leven niet snel spreekt. Klopt wat we denken over mensen op basis van de buitenkant wel met de werkelijkheid? Ga in gesprek met mensen met een verhaal.

Net als in een gewone bibliotheek, waar boeken toegang geven tot onbekende werelden, biedt The Living Library de mogelijkheid om in de belevingswereld van een ander te stappen. Levende boeken zitten klaar om hun levensverhaal te vertellen. In een open gesprek, waarin met respect voor elkaar alles gevraagd en besproken kan worden.

Levende boeken zitten klaar om hun levensverhaal te vertellen. In een open gesprek met de bezoekers, waarin met respect voor elkaar alles gevraagd en besproken kan worden. Elk gesprek duurt maximaal 20 tot 30 minuten. In totaal zijn er verschillende levende boeken (de meesten afkomstig uit de regio). Via de balie geef je aan met wie je een gesprek wilt aangaan. Daarna brengt de baliemedewerker jou en het 'menselijke boek' met elkaar in contact.

Waarom Living Library
Het doel van Living Library is het samenbrengen van mensen en wegnemen van vooroordelen en taboes door met elkaar in gesprek te gaan. Kort gezegd is Living Library een evenement om de dialoog te promoten.

Het programma
13.00 uur | Opening | Start eerste gespreksronde
16.00 uur | Einde

Gratis toegang, aanmelden is niet nodig.

Bekijk de catalogus

Kanker als kind

Op vijfjarige leeftijd begint Luisa opvallend veel te drinken. Haar ouders, die een bar runnen in het zuiden van Duitsland, hebben moeite om het bij te houden, maar schatten dat ze wel 7 tot 8 liter water per dag drinkt. In eerste instantie vermoeden de artsen suikerziekte, maar dat wordt uitgesloten. Na langdurig onderzoek komt de schokkende diagnose: een hersentumor. Een knobbeltje bij de hypofyse verstoort de aansturing van haar organen.
“Ondanks het slechte nieuws kregen mijn ouders gelukkig al snel te horen dat het goed te behandelen was met een operatie en bestralingen,” vertelt Luisa. Ze is dan pas zeven jaar oud, maar doorstaat dapper het hele proces.
De gevolgen van de tumor blijven echter een rol spelen in haar leven. Door bijnierinsufficiëntie, een chronische aandoening veroorzaakt door de tumor, moet Luisa haar hele leven meerdere medicijnen slikken. “Die medicatie zorgt ervoor dat ik veel extra kilo’s met me mee draag,” legt ze uit. “Toen ik achttien werd en een andere arts kreeg, besloot ik eigenwijs mijn medicatie af te bouwen.” Dat besluit had ernstige gevolgen: Luisa belandde in een levensgevaarlijke situatie. Vandaag de dag draagt Luisa nog steeds de gevolgen van haar hersentumor met zich mee. Regelmatig wordt ze eraan herinnerd.

“Pas op mijn dertiende besefte ik dat ik kanker heb gehad”.

Praten met spirits

Als kind was Marloes doodsbang voor geesten. Als klein meisje sliep ze vaak onder haar bureau, raakte compleet in paniek bij begraafplaatsen en werd vaak door geesten aangeraakt. “Ik had vaak het idee dat er iemand achter me stond en werd vaak vastgepakt maar als ik dan keek zag ik niks,” vertelt Marloes. “niemand in mijn omgeving wist hier mee om te gaan of had hier enige kennis in. Ik heb lang gedacht dat ik het me verbeelde of er iets " mis" was met mij, want andere hadden dit immers niet.”

Vijf jaar geleden kwam Marloes in contact met een medium, dat haar adviseerde een opleiding te volgen om haar spirituele krachten beter te begrijpen en verder ontwikkelen. “Daar leerde ik bewust contact maken met spirits. Ik heb afspraken met ze gemaakt. Ze raken me nu niet meer constant aan en komen alleen op momenten dat ik ze toelaat, zoals tijdens een reading.”Een reading met Marloes is altijd zonder poespas en zonder voorinformatie". Haar benadering is aards, intuïtief en niet te zweverig.

Spirits ervaart Marloes op verschillende manieren. “Ik zie beelden, ze praten tegen me, en ik voel hun aanwezigheid om me heen,” legt ze uit. “Niet altijd begrijp ik meteen wat ze bedoelen. Als ik tijdens een reading iets door krijg dat niet meteen herkend wordt, vraag ik de spirit om het anders uit te leggen. Meestal ontstaat er dan alsnog herkenning en heb ik het verkeerd geïnterpreteerd in eerste instantie. Het doel van een reading is altijd heling bij verdriet en rouw, bewijzen van een "leven" na de dood en dit allemaal altijd vanuit liefde.”

“Mijn aller grootste angst is mijn grootste liefde geworden”.

Dissociatieve identiteitsstoornis / Complexe PTSS

Als jong meisje wordt ze seksueel misbruikt door één van haar familieleden. Vanaf dat moment gaat ze van leven naar overleven. Op 19 jarige leeftijd krijgt ze hier nogmaals mee te maken door degene waarmee ze een relatie verbrak. Als diegene haar voor dood achterlaat wordt het leven zwaarder. Lichamelijk loopt ze veel schade op, waardoor ze uiteindelijk wordt afgekeurd.
Een traject waarin ze zoekt naar de juiste behandeling start. Sinds 2015 is een hulphond bij haar die de scherpe kantjes weghaalt. Na alle jaren wordt ze nog steeds regelmatig geconfronteerd met de gevolgen van seksueel misbruik. Het blijft haar achtervolgen.

*“Van altijd overleven naar leven”.

Chronische pijn

Vanaf haar 36e heeft Ankie te maken met onverklaarbare pijn in haar lichaam. In het begin was niet duidelijk wat er aan de hand was, waardoor er veel onderzoeken nodig waren. “Ik wist niet wat ik had, alleen dat ik niet herstelde,” vertelt Ankie. De jaren verstreken en de pijn werd alleen maar erger, met een enorme impact op haar leven. Uiteindelijk kreeg ze de diagnose fibromyalgie dat inmiddels in aangevuld met artrose en slijmbeursontstekingen.

Lange afstanden wandelen is inmiddels niet meer mogelijk en revalideren bracht helaas geen verbetering. Daarom heeft Ankie nu gekozen voor ergotherapie. “Hierdoor leer ik waar mijn beperkingen liggen. Het drukt me met mijn neus op de feiten,” vertelt ze. “Vroeger danste ik graag, maar een avond vrijuit dansen zit er nu niet meer in. Ik ben vooral aan het leren om ‘nee’ te zeggen.”

Toch probeert Ankie te blijven genieten van de kleine dingen. “Ik hou van fietsen op mijn elektrische fiets of samen met mijn dochter een kop koffie drinken. Ook vind ik het heerlijk om te haken. Ondanks de pijn in mijn handen neem ik dat voor lief, want het maakt me blij als ik anderen blij kan maken met mijn haakwerkjes.”

Ankie leeft met de overtuiging dat opgeven geen optie is. “Hoe zwaar het ook is, je moet doorgaan met je leven. Blijven bewegen is belangrijk, al is het maar door kleine dingen zoals opruimen, koken of stof afnemen.”

“Soms wil ik wel janken. Ik word er niet beter van als ik erin blijf hangen”.

Blind: Ik wil geZIEN worden

Nelly is blind geboren. Van haar 3e tot haar 19e levensjaar is zij naar een internaat gegaan.
Het was een verschrikkelijk trauma dat zij op deze leeftijd uit haar veilige omgeving weg moest.
Hoe heeft Nelly haar leven weten op te bouwen? Als partner, moeder, collega?
Wat zijn haar uitdagingen van niet kunnen zien en zijn er misschien ook “voordelen”?
Nelly vertelt!

Moeder van ex-verslaafde

Op 18 jarige leeftijd komt haar zoon in aanraking met gokken. Vijf jaar lang zal dit zijn leven zwaar beïnvloeden, hij is gokverslaafd. Zwaar gokverslaafd. En als moeder zijnde ziet ze nu in dat ze zijn verslaving faciliteerde. Pas op het moment dat ze ervoor koos om niet meer alles voor haar verslaafde zoon te doen, maar naar zichtzelf te kijken, zich te verdiepen in haarzelf, het hebben van een verslaving en waar het vandaan komt volgt een kantelpunt.

Dit brengt te weeg dat ze haar man voor de keuze stelt, zij eruit of hun zoon. Dit is het dieptepunt voor het hele gezin. De zoon wordt verteld zijn spullen te pakken, wat ervoor heeft gezorgd dat hij voor de eerste keer aangeeft hulp nodig te hebben. Ze pakken door en 3 weken later gaat hij naar een afkickkliniek. Bij terugkomst hebben ze een andere zoon. En wordt er binnen het gezin gesproken over verslaving. Leert ze nog meer over verslavingen. En richt ze een zelfhulpgroep op voor naasten van verslaafde.

• “Zijn zwakte, de verslaving, was niet zijn zwakte maar een ziekte die hem is overkomen”.*

Afstandsmoeder

Maja was 18 jaar toen ze zes maanden verkering had met een knappe jongen die aan de andere kant van Brabant woonde. Spannend, want hij koos voor haar. Tijdens hun verkering kwam hij soms een periode niet opdagen, iets wat ze accepteerde. Tot hij op een gegeven moment helemaal uit haar leven verdween.

“Nadat ik hem ongeveer twee maanden niet meer had gezien, bleef mijn menstruatie uit. Na een bezoek aan de huisarts bleek ik al vier tot vijf maanden zwanger te zijn,” vertelt Maja.
Op dat moment woonde ze nog thuis en maakte ze deel uit van een gezin met elf kinderen. Ze kon de zwangerschap makkelijk verbergen met kleine leugens, maar ging wel regelmatig naar de huisarts. “Daar werd besloten dat ik de jongen ter adoptie zou afstaan, maar ik moest wel mijn ouders inlichten,” vervolgt ze. De huisarts zette de hele procedure in gang; Maja hoefde alleen te volgen. De keuzes werden voor haar gemaakt.

“Toen ik zeven maanden zwanger was, kwam mijn vader naar me toe. Hij vroeg of ik zwanger was. Nu kon ik er niet meer omheen,” gaat ze verder. “Mijn moeder heeft op dat moment nog wel gezegd of we dit zo wel moesten doen, maar de huisarts was duidelijk. Het proces was in gang gezet.”

In het klooster in Maastricht beviel Maja op achttienjarige leeftijd van een zoon. Hij werd direct bij haar weggehaald. Dat zou het beste zijn voor haar en het kind.

“Vele jaren later hebben we mijn zoon een warm welkom geboden in mijn familie.”

Ongeneeslijk ziek

In de zomer van 2018 verteld een vriendin dat zij borstkanker heeft. “Hierdoor ben ik gaan voelen bij mijzelf en ontdekte ik een knobbeltje”, start Sandra. En dan gaat alles in een sneltreinvaart. Mammografie, echo en punctie volgen snel. En op vrijdag krijgt ze de uitslag. Dat weekend heeft ze een familieweekend, haar dochters heeft ze dan nog niets verteld. Binnen een paar weken wordt een behandelplan gestart met chemo’s een borstsparende operatie en bestralingen. Na een traject dat liep tot juni 2019 leek alles goed te gaan.

“Ieder jaar ging ik naar de mammografie. Drie jaar lang kreeg ik een goede uitslag”, aldus Sandra. “Ik voelde een bultje bij mijn sleutelbeen. Dit was foute boel. Ik had uitzaaiingen in mijn lymfklier en in de botten. Het nieuws brachten ze alsof ik nog maar een half jaar de leven had”. Na dit bericht in 2022 is er meteen gestart met immunotherapie, ondanks de diagnose ongeneeslijk. “Mijn eerste reactie was, ik ga voor minimaal 10 jaar leven en als het even kan nog 20 jaar”. Deze positiviteit houdt Sandra vast.

Iedere drie maanden is het spannend, dan volgt er weer een scan. “Inmiddels kan ik de uitslagen in mijn dossier goed lezen. En dat doe ik dan ook”. Zo loopt ze met minder spanning rond tot de volgende afspraak.

“Ik wil nog 20 jaar leven. De 10 jaar ga ik minimaal voor”.