Op zaterdag 29 juni is de Deurnese editie van The Living Library in de Bibliotheek. In The Living Library lees je geen boeken, maar mensen. Interessante mensen die je in het dagelijks leven niet snel spreekt. Klopt wat we denken over mensen op basis van de buitenkant wel met de werkelijkheid? Ga in gesprek met mensen met een verhaal.

Net als in een gewone bibliotheek, waar boeken toegang geven tot onbekende werelden, biedt The Living Library de mogelijkheid om in de belevingswereld van een ander te stappen. Levende boeken zitten klaar om hun levensverhaal te vertellen. In een open gesprek, waarin met respect voor elkaar alles gevraagd en besproken kan worden.

Levende boeken zitten klaar om hun levensverhaal te vertellen. In een open gesprek met de bezoekers, waarin met respect voor elkaar alles gevraagd en besproken kan worden. Elk gesprek duurt maximaal 20 tot 30 minuten. In totaal zijn er verschillende levende boeken (de meesten afkomstig uit de regio). Via de balie geef je aan met wie je een gesprek wilt aangaan. Daarna brengt de baliemedewerker jou en het 'menselijke boek' met elkaar in contact.

Waarom Living Library
Het doel van Living Library is het samenbrengen van mensen en wegnemen van vooroordelen en taboes door met elkaar in gesprek te gaan. Kort gezegd is Living Library een evenement om de dialoog te promoten.

Het programma
12.30 uur | Opening
12.45 uur | Start eerste gespreksronde
16.00 uur | Einde

Gratis toegang, aanmelden is niet nodig.

Bekijk de catalogus
hieronder zie je welke boeken je kunt 'lenen'. Er worden nog nieuwe titels toegevoegd.

1 - Boosheid en agressie
Vanaf zijn 3,5 jaar werd hij in een internaat geplaatst waar hij zich vrij jong moest bewijzen. Met de instelling “met mij valt niet te sollen”, doorloopt Jean-Pierre het internaat maar bouwde in die tijd wel een muur om zich heen. Door voorvallen werd hij steeds agressiever, en kende geen stop. Toen hij na 10 jaar thuis kwam, in een nieuwe wereld, bleef zijn gedrag hetzelfde. Hij was altijd boos en agressief, totdat hij echt ontspoort. Met het gevoel ‘in heb schijt aan de wereld’, krijgt hij op verschillende manieren hulp, wat niet altijd goed werkt. Hij is er nog niet klaar voor. Stapje voor Stapje lukt het Jean-Pierre aan zichzelf te werken. Zo heeft hij een training agressie regulatie gevolgd via ORO en kan veel beter aangeven hoe hij zich voelt en zijn grenzen benoemen. “Mensen begrijpen mij nu beter, dat deze ze eerst niet”.

2 - Misbruik door vader
Herinneringen uit haar jeugd heeft ze lange tijd weggestopt. Ver weg, waardoor er geen actieve herinneringen zijn. In 2017 wordt de beerput opengetrokken. Wanneer ze, als kindercoach, een kind wil begeleiden waar ze geen grip op krijgt. Ze besluit een opleiding te volgen om kinderen met een trauma beter te kunnen begeleiden, maar er komen juist bij haar allemaal herinneringen omhoog. Hierdoor is ze zelf in een hulpverleningstraject gestapt.

Judith is langdurig misbruikt door haar vader. Het begon al op kleuterleeftijd. Wat werd gezien door moeder. Zij heeft nooit ingegrepen, iets wat moeilijk te begrijpen is. Het gevecht met haar vader herinnert ze zich. En ook dat ze de misbruiken heeft ondergaan. Dit resulteerde dat ze altijd leefde in angst.

“Nadat mijn herinneringen boven kwamen stond mijn leven op zijn kop”, aldus Judith. “Ik ben lang loyaal geweest richting mijn ouders. Maar ik kon de drempel niet meer over, daarom heb ik in eerste instantie een brief geschreven. Deze brief gaf niet de juiste lading aan de boosheid, dus ben ik naar mijn ouderlijk huis gegaan om het ze te vertellen”. Tot op de dag van vandaag heeft ze geen erkenning gekregen en zal ze zelf stappen moeten maken.
“Ik ben positief en optimistisch ingesteld. Ik leef meer voor mezelf!”

3. Ik heb ook een gevoel en geen beperking

Mensen denken we eens dat hij geen gevoel heeft, omdat hij een vorm van autisme heeft. Maar zoals hij zelf zegt; “ik heb meer gevoel dan jij waarschijnlijk verwacht”. In zijn dagelijks leven ervaart hij zelf weinig tot geen beperkingen, maar voelt het meer alsof mensen hem beperken.

Vragen die hij zichtzelf heeft gesteld zijn; Waarom word ik buitengesloten? Omdat ik anders ben dan jij? Mag ik er niet zijn? Al deze gedachten krijgt Dennis als iemand tegen hem zegt dat ze ok autisme hebben, of zelfs de opmerking; tegenwoordig heeft iedereen een diagnose of rugzakje’.

Kom met Dennis in gesprek, zo leer jij meer over autisme, maar voelt ook hij zich eer gehoord.

4. Vallen en opstaan met visuele beperking

Net als elk ander bestaat het leven van Leo uit vallen en opstaan. Als kind, puber en vader van een gezien heeft hij de mazzel dat hij talent had voor het tekenen en schilderen. Dat gaf hem de kans om zijn hobby na het voltooien van een grafische opleiding door te zetten als ontwerper/illustrator. Tijdens de laatste jaren een prestatie omdat hij toen alleen nog maar met vergroting op de computer kon werken. Teken en schilderen was toen al niet meer mogelijk vanwege een degenererende oogaandoening. Tot zijn 58ste levensjaar heeft Leo dit volgehouden. “Op dat moment was mijn zicht dusdanig slecht dat ik niet meer verder kon met het uitvoeren van mijn visuele werk”, aldus Leo.

Leo is op zoek gegaan naar positieve mensen die ondanks hun visuele beperking, niet zijn blijven hangen in al datgene wat niet meer lukt, maar juist mogelijkheden ontdekken. Zijn benodigde gedrevenheid komt extra goed van pas bij zijn nieuwe muzikale hobby’s.
“Tot mij 58ste levensjaar heb ik kunnen werken, op dat moment was mijn zicht dusdanig slecht dat ik niet meer verder kon met het uitvoeren van mijn visuele werk.”

5. Overlever van langdurig suïcidaal zijn

Op haar 19e kreeg de jonge vrouw voor het eerst een suïcidale episode. Gedurende de volgende twintig jaar blijven zulke momenten terugkomen, soms maandenlang iedere dag. Ondanks dat ze het ene na het andere diploma behaalt, succesvol carrière maakt en een liefhebbende man en kind aan haar zijde heeft, wil ze nog steeds dood. Vele hulpverleners proberen haar te helpen, maar geven haar allemaal op: dat ze dood wil, daar moet ze maar mee leren leven.
Uiteindelijk is ze zelf aan de slag gegaan met haar gevoelens. Inmiddels kan ze oprecht zeggen dat ze volledig is hersteld. Nu vertelt ze hoe het is om suïcidaal te zijn, want wie er midden in zit, kan het zelf niet uitleggen.
“De meeste mensen die chronisch suïcidaal zijn kunnen het niet navertellen.”

6. Seksueel misbruik kerkelijk internaat

Philip had tijdens zijn tijd op het internaat heimwee. Zijn cijfers waren niet goed. Maar ‘gelukkig’ was er iemand die zich over hem ontfermde. “Ik had toen het gevoel dat hij het goed bedoelde, wie ben ik om daar aan te twijfelen?” Maar het waren geen goede bedoelingen. Philip werd ruim drie jaar lang misbruikt. Daarna is er nooit meer over gesproken.

Tijdens een weekend weg met broers en zussen, zat Philip in de ochtend aan de ontbijttafel gezellig te praten. Toen zijn zus vroeg: “Weet jij wat er allemaal speelde op het internaat?” Philip beantwoorde op een neutrale manier: “ja”. Hij dacht dat hij wel had verwerkt wat er 56 jaar geleden was gebeurd. Maar zijn broers en zussen schrokken, zij hadden een ja niet verwacht en vroegen zich af waarom ze nooit iets hebben gemerkt. Ook voor de echtgenoot van Philip was het antwoord ja het een verrassing. “We hebben de dag verder voortgezet, maar de daarop volgende week kwamen de reacties die ik vanuit familie kreeg wel binnen”, aldus Philip. “Ik werd misselijk, vermoeid, transpireerde ’s nachts heftig en had hoofdpijn. Ik nam contact op met slachtofferhulp om te horen dat het eigenlijk heel goed met me gaat, dat er niets aan de hand is”. Maar vanuit Slachtofferhulp wordt aangegeven dat hij alle signalen liet zien van een slachtoffer. Zij geven dan ook advies om contact op te nemen met zijn huisarts en het misbruik niet langer voor zich te houden, er niet langer over te zwijgen

Op dat moment begint de verwerking van het seksueel misbruik. “Mijn echtgenoot is een hele belangrijke kracht geweest in deze tijd. Dankzij haar heb ik hulp gezocht. Zijn onze kinderen, broers en zussen op de hoogte gesteld en heb ik therapie ontvangen.” Na het verwerkingstraject heeft Philip zichzelf hervonden en is hij als vrijwilligers aangesloten bij slachtofferhulp om mensen door te verwijzen naar de volgende stap in verwerking van de trauma’s.

“Doorbreken van de stilte”

7. Ongeneeslijk ziek

In de zomer van 2018 verteld een vriendin dat zij borstkanker heeft. “Hierdoor ben ik gaan voelen bij mijzelf en ontdekte ik een knobbeltje”, start Sandra. En dan gaat alles in een sneltreinvaart. Haar dochters weten in de beginperiode nog van niets. Een Mammografie, echo en punctie volgen snel. Binnen een paar weken wordt een behandelplan gestart met chemo’s een borstsparende operatie en bestralingen. Na een traject dat liep tot juni 2019 leek alles goed te gaan.

“Ieder jaar ging ik naar de mammografie. Drie jaar lang kreeg ik een goede uitslag”, aldus Sandra. “Ik voelde een bultje bij mijn sleutelbeen. Dit was foute boel. Ik had uitzaaiingen in mijn lymfklier en in de botten. Het nieuws brachten ze alsof ik nog maar een half jaar de leven had”. Na dit bericht in 2022 is er meteen gestart met immunotherapie, ondanks de diagnose ongeneeslijk. “Mijn eerste reactie was, ik ga voor minimaal 10 jaar leven en als het even kan nog 20 jaar”. Deze positiviteit houdt Sandra vast.

Iedere drie maanden is het spannend, dan volgt er weer een scan. “Inmiddels kan ik de uitslagen in mijn dossier goed lezen. En dat doe ik dan ook”. Zo loopt ze met minder spanning rond tot de volgende afspraak.

“Ik wil nog 20 jaar leven. De 10 jaar ga ik minimaal voor”.

8. Armoede en sociale uitsluiting

Na meerdere jaren in de WW te hebben gezeten tijdens de economische crisis van 2006 volgt de bijstand. Dit resulteert in een sombere periode, met meerdere hulpvragen richting hulpverleners. Maandelijks was er te weinig geld om boodschappen te doen, laat staan andere leuke dingen. Ze begint met vrijwilligerswerk. Denk aan formulieren invullen en voorlichting geven.

Uiteindelijk blijft ze 10 jaar in de bijstand, zelfs naast een parttimebaan. Dat is frustrerend voor haar. Ze wil zelf geld verdienen. En zonder aanvulling van de bijstand.
Inmiddels is ze 100% zelfstandig budgetcoach/ervaringsdeskundige. De angst om weer terug te vallen in de bijstand blijft bestaan.

"Doordat ik weet hoe het is om lang in een bijstandssituatie te zijn, is de angst voor die 'terugval' erg groot"

9. Syrische vluchteling
Een moeilijke en gevaarlijke keuze maakte Esraa toen zij Syrië uit vluchtte met haar ex-man en twee kinderen. Het was een tocht die verliep via Turkije en een oversteek per boot richting het Europese vaste land. Esraa stapte samen met 400 mensen ‘gewoon’ in een boot, iedereen koos daarvoor. In Turkije blijven is geen optie. In de winter van 2016 eindigt de vlucht in Nederland. In Ter Apel meldt Esraa zich met het gezin en slapen zij meerdere dagen in een tent terwijl het buiten vriest.

Sinds 2016 woont Esraa in Helmond, met haar twee zoons. Zij gaan naar school, hebben een veilig leven en hebben hier hun plek gevonden. Voor Esraa is het soms nog zoeken. In Syrië is zij docent Engels op de basisschool, in Nederland kan zij dit werk niet oppakken omdat haar Nederlands nog niet voldoende is. Toch heeft ze, ondanks de moeilijke keuze wel de juiste beslissing genomen. Esraa wil graag, ze zit niet stil en pakt alle kansen om haar Nederlands te verbeteren door het volgen van taalcursussen, vrijwilligerswerk en zelf meer het gesprek aan te gaan.
“Ik kijk naar mijn kinderen en zie dat ik de juiste keuze heb gemaakt”.

10. Pleger van huiselijk geweld

Het boek heeft in zijn verleden veel te maken gehad met agressie en geweld. Zijn negatieve hoogtepunt was pleger van huiselijk geweld worden. Hij is er voor opgepakt en veroordeeld. Na een proeftijd van 2 jaar, behandeling en agressie regulatie trainingen was er geen vervolgtraject meer. Recidive was zeker aanwezig, en waar kan je dan heen om dat te voorkomen? Vanaf 2016 zet hij zich volledig in voor een nieuwe en betere plegeraanpak.